Ένας φίλος, μιά ζωή...

Ήταν τότε, γύρω στο 1960 ! Κάναμε την παιδική μας βόλτα κατηφορίζοντας από το καφενείο τού Πάλα στο οποίο οι τότε νεολαίοι γιόρταζαν με τον τρόπο τους τήν ημέρα τού Πάσχα, ενώ το μεγάφωνο αντηχούσε γιορταστικά τραγούδια .

Τσουγκρίζαμε τα αυγά μπροστά στον φακό τού Ανάργυρου Μπόλα 

που τραβούσε την φωτογραφία πάνω στο παλιό γεφύρι με φόντο το παλαιό σχολείο, τίς πέτρες που παρέμειναν επί χρόνια τίς οποίες είχαν συγκεντρώσει οι κάτοικοι με προσωπική εργασία για να κτιστεί μ΄αυτές νέο σχολείο, όπως και έγινε αργότερα διότι χρησιμοποιήθηκαν στα θεμέλια τού σημερινού.

Σήμερα όμως ο φίλος από δεξιά ολοκλήρωσε τον κύκλο του και μας άφησε ξαφνικά.

Πρόκειται για τον Γιώργο Κονδύλη ή Καρόζη με τον οποίο μας συνέδεε φιλία και αναμνήσεις.

Μαζί πήγαμε σ΄αυτό το σχολείο, παίξαμε στο προαύλιο του ενώ τα καλοκαίρια ζούσαμε ξυπόλητοι και ανέμελοι στα περιβόλια.

Θυμάμαι το παλιό τους σπίτι στο χωριό, ένα δωμάτιο όλο κι΄ όλο μέσα στο οποίο ζούσε ολόκληρη οικογένεια που δέν σού έφερνε στενότητα αλλά ένοιωθες  ζεστασιά. 

Στα περιβόλια πάλι μία καλύβα για την κάθε οικογένεια μάς χωρούσε όλους και νοιώθαμε πραγματική ψυχική ζεστασιά ο ένας κοντά στον άλλον.

Τά βράδια, επισκέψεις οικογενειακές από καλύβα σε καλύβα με αστεία και κουβέντες περνούσαν γρήγορα οι ώρες το πολύ μέχρι τίς δέκα γιατί έπρεπε να κοιμηθούν νωρίς οι γονείς μας για να ξυπνήσουν νωρίς που τούς περίμενε σκληρή δουλειά με ποτίσματα και σκαλίσματα.

Το πρωΐ κελαηδούσαν τα μαγγανοπήγαδα που έδιναν ζωή στίς καλλιέργειές μας οι οποίες μας διασφάλιζαν διατροφική αυτάρκεια και λίγα ψιλά για να αγοράζουμε ρύζι, ζάχαρη, καφέ καί λίγα βασικά. 

Άκουγες από άκρη σε άκρη αυτόν τον γλυκό ήχο τού μαγγανιού, μέχρι που ήρθε και τον διατάραξε  η μηχανή Μαρκότση.

Παπούτσια φορούσαμε μόνον όταν έπιαναν τα πρωτοβρόχια και αυτό με δυσκολία διότι οι πατούσες μας είχαν γίνει σκληρές σαν τίς σόλες και δεν ανέχονταν εύκολα να δεχτούν επιπρόσθετες...

Έτσι πέρασε η ζωή μας και ήρθε ο πολιτισμός που αποξένωσε τούς ανθρώπους από τίς μεταξύ τους σχέσεις.

Με τον Γιώργο δεν αποξενωθήκαμε όμως διότι πάντα τον τραβούσε το χωριό.

Θυμάμαι όταν πέθανε ο παππούς του, ο Μπάρμπα Γιώργης ο Καρόζης  ο πρώτος που τάφηκε στον Αγιο Γιώργη.

Τον ακολούθησε μετά και άλλος Γιώργης, ο δικός μου παππούς ο Μπλατσάρας για να συνοδεύουν τον Άγιο δύο Γιώργηδες...

Όλα αυτά τριγυρίζουν μέσα στην ψυχή και δεν σβήνουν διότι τίς κουβαλάμε με όλα τα άλλα φορτία μαζί ...

Καί πιθανόν πάρα πέρα... Ποιός ξέρει ; ... 

Ολοκλήρωσε κι αυτός τον κύκλο τής ζωής έχοντας αφήσει αρκετά παιδιά για να συνεχίσουν τον αγώνα, πράγμα που αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο τής ζωής μας και το οποίο συνεχώς και περισσότερο εξαναγκάζονται να μην εκπληρώνουν οι νέες γενιές...

Ο χάρτης τού χωριού αλλάζει δραματικά και καθ  ένας που φεύγει αποτελεί μέρος τής κοινής μας ιστορίας...

Απλά σήμερα ήταν η ευκαιρία για ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα...