Παλαιά, βιώναμε τόν τρύγο στήν πράξι καί δέν εἲχαμε εἰδικές γιορτές, διότι ἡ καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων ἦταν πᾶντα μία γιορτή.
Τήν βιώναμε εἰδικά ἐμεῖς πού τότε εἲμασταν παιδιά.
Ἠχοῦν ἀκόμη ζωντανά στά αὐτιά μας οἱ θόρυβοι ἀπό τούς τενεκέδες πού κτυποῦσαν οἱ γριές ἰδίως γιά να κυνηγήσουν τούς κλέφτες σπουργίτες καί ἐπειδή αὐτές ἀνελάμβαναν τἰς ποιό ἁπλές ἐργασίες.
Θυμᾶμαι τήν γριά Μαγκούφα ὃπως τήν ἒλεγαν, νά βγαίνει ἀπό τήν καλύβα της καί να κυνηγᾶ τά ἀτίθασα κλεφτοπούλια.
Θυμᾶμαι, νά ἒχει μετακομίσει αὐτή τἠν ἐποχή το μισό χωριό στίς καλῦβες πού ἒφτιαχναν στ' ἀμπέλια, ἰδίως ἀπό ντοῦσκα γιά να καλύπτονται αὐτούς τούς μῆνες.
Καί οἱ ἂνθρωποι τί ἒκαναν τά βράδια μέσα σ'αὐτὀ τό ἁπλό φυσικό περιβᾶλον πού δέν τούς παρεῖχε οὒτε ψυγεῖα, οὒτε τηλεοράσεις, οὒτε ραδιόφωνα ἀκόμη ;
Μεταξύ τους συζητοῦσαν καί βίωναν ποιό ἀλληλλέγυα τά προβλήματά τους .
Δέν τούς βασάνιζε τό ὃτι δέν εἶχαν τοστάκι τἀ παιδιά τους διότι αὐτὀ δέν μποροῦσε να παρουσιαστεῖ οὒτε στήν φαντασία τους ...
Αὐτά ἀντί γιά να σημερινά σμαρτφόνς,κρατοῦσαν μία φέτα ψωμί μέ ζάχαρη καί αὐτό ἀντανακλοῦσε τοῦ κόσμου τήν ἱκανοποίησι καί εὐτυχία στό πρόσωπό τους.
Καί τό σπουδαιότερο, ὑπῆρχαν παιδιά !
Πολλά παιδιά πού γέμιζαν με χαρές τήν ἀτμόσφαιρα, ἒδιναν ζωή καί ἐλπίδες στήν κοινωνία.
Παιδιά πού παίζαμε ξυπολύτα τά καλοκαίρια καί πού τά πόδια μας εἶχαν γίνει ἀδιαπέραστα ἀπό πέτρες καί ἀγκάθια.
Θυμᾶμαι προσωπικά το μεγάλο πρόβλημα πού εἶχαν μαζί μου οἱ γονεῖς μου κάθε φθινόπωρο πού οἱ πατοῦσες μου ἀρνοῦνταν να μποῦν μέσα σέ ὑποδήματα, διότι αὐτἀ εἶχαν μείνει σταθερά, ἐνὼ αὐτἐς, μέ τήν ἂνεση τῆς ἐλευθερίας τους, εἶχαν πάρει ἐπαναστατικές διαστἀσεις...
Ἒτσι κάποια στιγμή ἀφοῦ δἐν ἒπιασε ἡ πειθώ ἀπό τόν πατέρα μου γιά να τά φορέσω μετά ἀπό κάποιο δυνατό πρωτοβρόχι, άκολούθησε ἡ βἰα, τήν ὁποία ἀντιμετώπισα μέ τήν ἱκανότητα μου νά ἑλιχθῶ τρέχοντας στίς λάσπες καί στά ἀγκάθια καί ἡ ὁποία, δέν κατάφερε να μοῦ ἀφήσει ψυχολογικά προβλήματα...
Βλέπεις, τά σημερινά παιδιά, μαζί με τά σμαρτφονς, τά τοστ, ὃλα τά καλά, ἀπέκτησαν καί πολλά ψυχολογικά... Ἲσως οἱ πολλές τρύπες στά βρακιά, λόγω τῆς μόδας, να εὐθύνονται πού ἂφησαν διόδους γιά νά εἰσχορήσουν ...
Αὐτά ἦσαν τά παιδικά μας χρόνια !
Τότε πού θεωρούσαμε χαρά να μποῦμε στούς λινούς πού ὑπῆρχαν σε κάθε γειτονιά καί να πατάμε τά σταφύλια τέτοια ἐποχή.
Ἀλλά, ἂς πᾶμε καί πολύ παλαιότερα. Σέ χρόνους τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος καί τῆς μυθολογίας παλαιότερα.
Πρίν ἀπό τήν ἱστορική ἐποχή, ὑπῆρξε ἡ μυθολογική . Αὐτή, δέν ἒχει σχέσι μέ τά σημερινά παραμύθια ἀλλά ἀντανακλᾶ πραγματική ἱστορία ἡ ὁποία μέσα στόν χρόνο, ἀποκρυσταλώθηκε ὡς μῦθος καί ἒτσι μεταδίδεται ποιό εὐχάριστα καί ἀποτελεσματικά στίς γενιές τῶν ἀνθρώπων .
Μῦθος, στήν Ἑλληνική μας γλῶσσα, σημαίνει λόγος. Δηλαδή ἡ λογική, ἡ πραγματικότητα.
Θα δοῦμε ἐδῶ ὃτι ξεκινῶντας ἀπό μία ἁπλῆ ἀναφορά στίς σύγχρονες γιορτές τοῦ τρύγου καί ἐξετάζοντας τίς ρίζες τους ποῦ μπορεῖ νά φθάσουμε...
Τό θέμα εἶναι, κατά πόσον ἡ παιδεία μας μᾶς ἒδωσε τούς τρόπους να ἀποκρυπτογραφήσουμε αὐτήν τἠν πραγματικότητα τοῦ μύθου καί να δεχτοῦμε τά ζωτικά του μηνύματα;
Αὐτἀ ἀποκαλύπτουν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου, τα ἀνεβοκατεβάσματα τοῦ πολιτισμοῦ, τίς γνώσεις πού σε βοηθοῦν να προσδιορίσεις σωστά τήν γήινη πορεία σου, να διασφαλίσεις τήν συνέχεια σου, να κάνεις τήν ζωή σου ἁπλῆ καί ἀνθρὠπινη , νά σκέφτεσαι γιά παράδειγμα σήμερα, ὃτι ἐκτοξέυτηκε ἰλιγγιωδῶς ὁ τεχνικός πολιτισμός στά ὓψη, ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορά καί ἠθική πού καθορίζει τήν χρῆσι αὐτῶν τῶν δυνάμεων, πορεύεται ἀντιστρόφως ἀνάλογα, σε σημεῖο πού να θεωροῦμε ὃτι ἡ ἐποχή πού περιγράψαμε κατα τήν ὁποία κυκλοφορούσαμε ξυπόλητοι, ἦταν ὁ πραγματικός παράδεισος.
Ἂς κρατᾶμε στήν συνείδησί μας ὃτι τίς τεράστιες δυνάμεις τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ τίς κρατοῦν στά χέρια τους ἂνθρωποι πού δέν ἒχουν καμία σχέσι μέ ήθικές ἀξίες...
Ἓνα μεγάλο ὂνομα τῆς μυθολογίας μας πού ἒχει ἰδιαίτερη σχέσι μέ τήν ἂμπελο ἐδῶ, ἦταν καί ὁ Διόνυσος ,τόν ὁποῖον οἱ ἀρχαίοι ὀνόμασαν θεό.
Ἐπειδή τό θέμα τῶν θεῶν ἀποτελεῖ μεγάλη ἱστορία πού ἀπαιτεῖ πολύ χρόνο γιἀ συζήτηση, ἂς τὀ παρακάμψουμε χωρις σχόλια καί κριτικές καί ἂς σταθοῦμε στήν μεγάλη αὐτή προσωπικότητα ἡ ὁποία κατα τούς ἱστορικούς ἧταν ἓνας Ἀλέξανδρος τῆς πρίν ἀπό χιλιάδες χρόνια ἐποχῆς του. Αὐτός, εξεστράτευσε στήν Ἀσία καί ἒδωσε καί ἐκεῖ τά φῶτα τοῦ πολιτισμοῦ , γεγονός πού σήμερα καθημερινά περισσότερο ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τήν ἀρχαιολογία.
Ἐπειδή τό ἒργο του ἦταν τεράστιο ἐντάχθηκε ἀπό τις λαϊκές παραδόσεις στό γέννος τῶν Τιτάνων, κατι δηλαδή πάρα πάνω ἀπό τούς θεούς τοῦ Ὀλύμπου.
Ὡς μεγάλο καί σεβαστό ὂνομα στήν Ἑλλάδα, μαζί με τίς πολλές ἰδιότητες, τιμήθηκε καί ὡς θεός τῆς ἀμπέλου διότι δίδαξε στούς ἀνθρὠπους τήν τεχνη τῆς οἰνοποιίας .
Ἒτσι, ὀργανώθηκαν μεγάλες γιορτές πρός τιμή του.
Τά λίναια, τά μικρά καί μεγάλα Διονύσεια.
Τἰ σημαίνει λίναια ; Εἶναι ὁ λινός, πανάρχαια λέξις πού τήν χρησιμοποιοῦμε καί σήμερα.
Στά λίναια λοιπόν, στίς γιορτές τοῦ τρύγου τῆς ἐποχῆς, οἱ ἂνθρωποι ἦσαν εὒθυμοι, τραγουδοῦσαν ὠδές πρός τόν θεό ντυμένοι με δέρματα τραγου καί ἀπό αὐτές τίς ὠδές βγῆκε ἡ τραγωδία !
Οἱ σάτειροι,ἦσαν συνοδοί τοῦ θεοῦ. Εἶχαν εἰδική μορφή πού προκαλοῦσε γέλοιο καί εὐθυμία καί ἀπό αὐτή τήν ἐκδήλωσι, προέκυψε τό σατειρικό δρᾶμα.
Μέσα στήν εὐθυμία δέν ἂφηναν τήν κάθε ἐξουσία να ἡσυχάζει καί τήν ἒλουζαν με τά ἀνάλογα σχόλια.
Εἶναι μερικά ἀπό τά πάρα πολλά πού μποροῦμε να βγάλουμε ἀπό τόν συνδυασμό μύθου, ἱστορίας καί παρόντος .
Ἓνα παρόν ομως ὂχι εὐχἀριστο σἐ ὃλα τά ἐπίπεδα. Ξεκινώντας ἀπό τό γεγονός ὃτι ἡ ἀμπελουργία φθίνει δραματικά στό χωριό με ἀποτέλεσμα οἱ γιορτές μας νά περάσουν σιγά σιγά στὀν μῦθο, ἀνάλογα με το προηγούμενο παράδειγμα. Συνέχεια εἶναι ἡ δραματική πρόοδος στήν ἐρήμωσι τοῦ οἰκισμοῦ μας διότι τό ἓνα, ἐπιδρᾶ στό ἂλλο.
Ἂς κρατήσουμε λοιπόν μέσα ἀπό αὐτό τό ἀντιπροσωπευτικό γιἀ ὃλη τήν χώρα μας γεγονός, ἓναν πόνο καί μία βαθιά θλῖψι ...
Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα πού δέν ἀγαπήσαμε ! Διότι πατρίδα, δέν εἶναι ἁπλᾶ ἡ σημαῖα μας, ὃσο εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ διπλανοῦ μας, αὐτοῦ πού σήμερα περιφρονήσαμε, ἰσοπεδώσαμε, προδώσαμε, τόν ἀντιμετωπήσαμε μέσα άπό τίς χειρότερες μορφές ἀνθρώπινης ψυχοπάθειας, ὃπως εἶναι ἡ ζήλεια καί ὑπεροψία, πού ὂχι μόνον δέν ἀκούσαμε τήν κραυγή τῆς ἀγωνίας του ἀλλά άδιαφορήσαμε γιά τά παθήματα του, ὃλα αὐτἀ, ἐπειδή παρασυρμενοι ἀπό τά ἐφήμερα καί τίς Σειρῆνες τους, θεωρήσαμε ὁ καθ'ἓνας τἀ γνωρίζει ὃλα, ὃτι οἱ αἰῶνες ἐγκυμονοῦσαν τήν δική μας θλιβερή παρουσία καί μόνον.
Αὐτή ἡ πορεία μέσα στήν διαρκῆ μοναξιά, ἀποδεικνύει σήμερα και τίς συνέπειες της. Τίς βιώνουμε μέσα στά μεγάλα κοινωνικά καί ἠθικά ἀδιέξοδα πού αὐξάνονται δραματικἀ καί ἀπό τά ἀγένητα παιδιά μας...
Ἂς διαψεύσουμε λοιπόν αὐτήν τήν πραγματικότητα, κάνοντας δραστικά στροφή σε κάθε βῆμα τῆς ζωῆς μας καί εἰδικά μέσα ἀπό κάθε συναναστροφή μας ἡ ὁποία ἀποδεικνύει πάντα ὃτι δέν χάθηκε ἀπό τά βάθη τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως ἡ ἒννοια τῆς συλλογικότητας πού τόσο ὑποχθόνια πολεμήθηκε.
Αὐτή ἡ συλλογικότητα βιώθηκε καί μέσα ἀπό αὐτό τό πανηγῆρι σέ ὃλη του τήν ἒκτασι. Ἀπό τήν ὀργάνωσί του μέχρι καί τόν λαό πού συμετεῖχε στό γλέντι.
Αὐτή δεἰχνει ὃτι ἒχει βαθιές ρίζες. Καί μᾶς χρειάζεται πάρα πολύ καί σε ὃλα τά πεδία,εἰδικά σήμερα ὃ,που τό κοινωνικό, τό ἐθνικό καί τό παγκόσμιο βαρομετρικό βρίσκονται πολύ χαμηλά !!!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου