Ιερός Εσπερινός Πέτρου και Παύλου 2025

Πλήθος κόσμου από όλον τον γεωγραφικό περίγυρο ετίμησε κι εφέτος την ιερή Πανήγυρι !

 

 

Άγιοι Πάντες σήμερα.

 Μία ημέρα εξαιρετικά δροσερή και όμορφη με την παρουσία πολλών προσκυνητών από το χωριό και την επαρχία που παρακολούθησαν με ευλάβεια τήν Ιερή τελετή την οποία κόσμησε η δροσερή παρουσία τού σεβαστού ιερέα μας με τον έμπειρο ιεροψάλτη του.. 

Παρευρέθηκε ο Δήμαρχος, σύμβουλοι, καθώς και μέρος τής πυροσβεστικής υπηρεσίας.

Η πάρα κάτω εικόνα είναι από το πρόσφατο παρελθόν και αυτό για να φιλοσοφούμε την ζωή μας η οποία τελικά είναι εικόνες τις οποίες εμείς ντύνουμε ανάλογα, με τα χρώματα που έχει ο καθ΄ ένας στην ψυχή του και οι οποίες αποτελούν τα μόνα βέβαια στοιχεία τής υπάρξεώς μας..

Και πάρα κάτω άλλη εικόνα από το απώτερο παρελθόν που μοιάζει σαν κουκίδα τής ζωής...

Είναι αριστερά ο κτήτορας τού Ιερού Ναού ο Μπάρμπα Κυριάκος μαζί με τον παππού μου τον Μπάρμπα Γιώργη τον Μίζη ή Μπλατσάρα τήν ημέρα που έγιναν τα εγκαίνια τού ναού, κάπου στο 1955 περίπου...

Τού Αγίου Επιφανείου

Μέσα στις ομορφιές τής ανοίξεως γιορτάσαμε και πάλι τον Άγιο.

Με μία άλλη απουσία τού οποίου τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο.

Πρόκειται για τον Ηλία, τον κτήτορα τού ιερού ναού. για τον οποίο ευχηθήκαμε καλή ανάπαυσι.

Να είμαστε καλά και για την επόμενη γιορτή !

 

Ήταν και ο Πέτρος

 κομμάτι τής πολιτιστικής μας ιστορίας...

(Φωτογραφία από την δεκαετία τού 1980)

Οι ευχές μας για καλή ανάπαυσι !!!

Εικόνες τού χθές ...

Τό θέμα είναι να ξεκινήσει η μηχανή...

Τώρα που πήραμε καύσιμο από την πρόσφατη εκδρομή, ας κάνουμε και μία ιστορική περιήγησι στα δικά μας...

Έτσι για να θυμούνται οι παλιοί που δυστυχώς όλο και λιγοστεύουν και να μαθαίνουν οι νεότεροι που ζούν βουτηγμένοι μέσα στα κινητά τους αποκομμένοι από τίς ιστορικές τους ρίζες.

Θα φανεί παράξενο μέσα από την πλημύρα τών κινητών τηλεφώνων που έχουν σκλαβώσει σήμερα τίς ψυχές μας, να μάθει κάποιος νέος ότι ασχολήθηκε η Βουλή τών Ελλήνων, ο επαρχιακός και ο Αθηναϊκός τύπος για να αποκτήσει ένα και μοναδικό τηλέφωνο όλο το Ηλιόκαστρο που τότε ήταν πιο ζωντανό διότι είχε περισσότερο πληθυσμό.

Αυτό θα είναι επόμενο θέμα διότι σήμερα πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι που σε αρκετούς θα αναστήσει συγκινητικές μνήμες.

Είναι ένα απόκομμα Αθηναϊκής εφημερίδας, "Τά Νέα" με θέμα τό κλείσιμο τών μεταλλείων και ημερομηνία 21 Φεβρουαρίου 1978.

Εδώ υπάρχουν φωτογραφίες ανθρώπων που αποτελούσαν ζωντανά στοιχεία τής κοινωνικής μας ζωής καί έχουν καταγραφεί οι απόψεις  και οι προβληματισμοί τους γύρω από το μέλλον τών ίδιων καθώς και τού χωριού.

Το απόκομμα αυτό, μαζί με άλλα, θα παραδοθεί στον πολιτιστικό μας σύλλογο για να υπάρχει στα αρχεία του και αν είναι δυνατό να προβληθεί.

Μέ κάποια μεγέθυνση θά μπορεί να διαβάζει ο καθ΄ένας τί έλεγαν τα αγαπημένα του πρόσωπα στον δημοσιογράφο τότε που ήταν νέοι .

Θα τούς αναγνωρίσει επίσης στίς φωτογραφίες αν και η τεχνολογία τότε δεν αποτύπωνε με την σημερινή ακρίβεια τίς εικόνες...

 

Η επέλασις τών Ειλεών πάνω στην αντιδραστική Μάνη...

Στην αρχή ξεκίνησε ως ιδέα, ως ίσκιος επιθετικός που γρήγορα πήρε σάρκα και οστά όπως φαίνεται στις πάρα κάτω φωτογραφίες...

Όπου και να κοιτούσες, το Ηλιόκαστρο έδειχνε την επιβλητική του παρουσία, την πραγματική αριθμητική υπεροχή πάνω σε μία ισχνή μειοψηφία ντόπιων υπερασπιστών  που για να καλοπιάσει, άνοιξε διάπλατα τα εστιατόριά και τούς καφενέδες της...

Η Μαρίνα έκανε μία συνοπτική αναφορά μέσα στο λεωφορείο για να γνωρίζουμε ο καθ ένας τα πεδία τών στόχων του...

Επειδή η ιστορία τής Μάνης χρειάζεται βιβλία για να ολοκληρωθεί, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μπορείς ιδιαίτερα να προσθέσεις για να εμπλουτίσεις τίς γνώσεις γύρω από το θέμα ...

Εδώ πλάϊ στην Ελληνική σημαία βρίσκεται και αυτή τών Μανιατών με το σύνθημα Ελευθερία ή θάνατος . Σ΄αυτή την εκκλησία κοινώνησαν οι αγωνιστές τού 21, μεταξύ τών οποίων και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στο ίδιο δισκοπότηρο που μεταλαμβάνουν και σήμερα !

Πάρα μέσα από τις πλατείες είναι και μερικά από τα σπίτια των αγωνιστών που έπαιξαν ρόλο όχι μόνο στον πόλεμο αλλά και στην προετοιμασία του.

Οι αυλές και ο τρόπος που ήταν κτισμένες οι οικοδομές, δείχνουν ακόμη και τον τρόπο τής κοινωνικής τους ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Δηλαδή, μεγάλες αυλές που εξυπηρετούσαν κοινές ανάγκες.

Εκεί οι γειτόνισσες έκαναν τίς επαφές τους, μεγάλωναν τα παιδιά τους, αλληλοβοηθούνταν ή ανάλογα με την περίπτωσι μαλλιοτραβιόντουσαν, ενώ οι άντρες μετά τίς συζητήσεις ασκούνταν στα παιχνίδια ένα από τα οποία ήταν οι "αμάδες"...

Οι μπασμένοι στο θέμα τής επαναστάσεως ήταν οι φιλικοί, ένας από τούς οποίους ήταν και ο Μούρτζινος στο παρατσούκλι του οποίου τό πραγματικό όνομα ήταν Παναγιώτης Τρουπάκης ...

Τόν Μούρτζινο τον θυμάμαι ιδιαίτερα μέσα από την ιστορία τής Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας η οποία ήταν πιό κοντά στην γειτονιά μας ως Υδραιο-Σπετσιώτισα...

Βέβαια και τής Λασκαρίνας είναι μεγάλη η ιστορία, αλλά συγκρατούμε εδώ, αυτά που έχουν σχέσι με τήν επίκαιρη εξόρμησι μας...

Δηλαδή την σχέσι της με τον Μανιάτη Μούρτζινο η οποία έχει πολύ ουσία και περιεχόμενο...

Η Λασκαρίνα στην πραγματικότητα ήταν Υδραία, αλλά οι Υδραίοι την απέρριψαν όταν φτώχυνε ο πατέρας της και την υιοθέτησαν οι Σπετσιώτες οι οποίοι απο την μία μεριά την αγάπησαν πολύ ενώ όταν φτώχαιψε επαναλήφθηκε η ιστορία με τον πατέρα της στην Ύδρα...

Ο πατέρας τής είχε το επίθετο Πινότσης το οποίο υπάρχει και σήμερα στο νησί ενώ η μητέρα της καταγόταν από τους πλούσιους Κουντουριότηδες.

Ο Πινότσης είχε λεφτά αλλά έμπλεξε με την Φιλική Εταιρεία με αποτέλεσμα να τον υποπτευτούν οι Τούρκοι και να φυλακιστεί στίς χειρότερες φυλακές τής Τουρκίας στην οποία έμπαινε ο καθένας όρθιος έβγαινε όμως μόνον οριζοντιωμένος ...

Για τον ίδιο λόγο σ΄αυτές τις φυλακές βρισκόταν και ο Μανιάτης Μούρτζινος. ό,που οι δύο φυλακισμένοι υπέμεναν την κοινή καταδίκη !

Αλλά όσο βαρύς και να είναι ο νόμος στην Τουρκία, έχει πάντα ένα λεπτό ευαίσθητο σημείο που οι Τούρκοι το ονομάζουν μπαξίσι...

Εδώ λοιπόν η Σκεύω Πινότση, η μητέρα τής Λασκαρίνας,  μάζεψε ότι οικονομίες είχαν απομείνει και έτρεξε με την κοιλιά παραφουσκωμένη στίς φυλακές μήπως καταφέρει και απελευθερώσει τον σύζυγό της... 

Δυστυχώς δεν τα κατάφερε, αλλά μέσα στήν δυστυχία της ήρθαν οι οδύνες τού τοκετού...

Και έτρεχαν οι Τούρκοι δεσμοφύλακες στα σπίτια τους να βρούν σκουτιά για το μωρό, διότι όσο σκληρός και να είναι κάποιος μαλακώνει μπροστά στην νέα ζωή...

Έτρεχαν να βρούν παπά για την βάπτισι διότι έπρεπε να ενεργήσουν ως σωστοί Μουσουλμάνοι...
Δέν έτρεξαν μακριά για νουνό διότι αυτός ήταν εκεί...
Ήταν ο Παναγιώτης Τρουπάκης ή Μούρτζινος, που προαναφέραμε, ο συμφυλακισμένος τού νέου πατέρα Πινότση.

Έγιναν τα βαφτίσια, μέσα στίς μούχλες τής ανήλιας φυλακής και παρά τίς προσπάθειες, παρά την διάθεσι όλων τών οικονομιών, δεν κατάφερε η Σκεύω να απελευθερώσει τον σύζυγο της.

Πέθανε στην φυλακή μη αντέχοντας αυτές τις συνθήκες .

Από την άλλη όμως ο Μούρτζινος, μέσα από την δυνατή του διπλωματία, κατάφερε να απελευθερωθεί, πράγμα σπανιότατο γι αυτού τού είδους τούς φυλακισμένους.

Η Σκεύω με την μικρή Λασκαρίνα γύρισαν φτωχοί και ταλαιπωρημένοι στην Ύδρα ενώ ο Μούρτζινος συνέχισε τον αγώνα στον ίδιο ρυθμό με τον Καραϊσκάκη...

Δηλαδή, όταν τον έπιαναν οι Τούρκοι έλεγε "προσκυνώ πασά μου" , ενώ όταν αισθανόταν ασφαλής τους έγραφε στα ...αμελέτητα...

Τώρα στην Ύδρα, ποιός καταδεχόταν να δεί την φτωχή Σκεύω !

Οι Πινότσηδες έχασαν το στήριγμα τους και έμειναν οικονομικά μετέωροι, ενώ οι τότε Κουντουριότηδες δεν ένοιωθαν καλά μ΄ένα φτωχό μέλος τής οικογένειας που θα διεκδικούσε μερίδια...(Όπως ακριβώς αν ένας γαϊδαρος μάς φάει το αμπέλι, έτσι δεν πρέπει να καταδικάζουμε όλους τούς Κουντουριότηδες...) 

Τα μαζεύει λοιπόν και πάει στίς Σπέτσες ...

Εκεί εργάστηκε ως υφάντρα και με δυσκολίες μεγάλωνε την μικρή Λασκαρίνα...

Μέχρι που τήν συμπαθεί ο Δημήτριος Λαζάρου ή Ορλώφ ο οποίος είχε χάσει τήν σύζυγό του και αυτόματα η Λασκαρίνα απέκτησε οκτώ ετεροθαλή αδέλφια.

Ο Λαζάρου αγάπησε πολύ την μικρή Λασκαρίνα και επειδή ήταν άνθρωπος ευαίσθητος της έδειξε μεγαλύτερη αδυναμία και από τά ίδια του τα παιδιά. 

Μεγάλωσε κανονικά, μέσα στην θάλασσα διότι ο θετός της πατέρας βλέποντας την προσωπικότητα της τής είχε χαρίσει δικό της πλεούμενο με πανί  από την παιδική ηλικία, με τό οποίο είχε κάνει παράτολμες εξορμήσεις...

Μία από αυτές ήταν η επίσκεψις στην Ύδρα χωρίς να ειδοποιήσει και προκαλώντας αναστάτωσι διότι ήθελε να γνωρίσει τα ξαδέλφια της, τούς Κουντουριότηδες από τα οποία εισέπραξε περιφρόνησι για να επιστρέψει απογοητευμένη στίς Σπέτσες και να την κατσαδιάσουν γερά...

Μεγάλωσε, παντρεύτηκε στα 17, έχασε τον σύζυγό της από τούς πειρατές και ξαναπαντρεύτηκε τόν πλούσιο Μπούμπουλη από τον οποίο απέκτησε το διάσημο όνομα...

Βλέπουμε λοιπόν πάλι πώς ξεκινώντας από την Μάνη καταλήξαμε στίς Σπέτσες ...

Από τον νουνό της τον πανέξυπνο φιλικό Μούρτζινο ο οποίος διατηρούσε πάντα επαφές μαζί της και από τον οποίο πήρε όλη την διπλωματία...

Αυτός την έμπασε και στην Φιλική.

Αλλά στην διπλωματία μάλλον τον ξεπέρασε...

Διότι κατάφερε με τίς τακτικές της να διεισδύσει μέχρι στο χαρέμι τού Σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολι και να  τον δεχτεί η μητέρα του από την οποία κέρδισε ιδιαίτερη εύνοια...

Όταν αργότερα έφτιαχνε τα πλοία της με κανόνια εκμεταλλευόμενη την ευκαιρία που έδινε στους Έλληνες ναυτικούς η συνθήκη Κιουτσούκ Καναϊρτζή, με τούς Ρώσους, αυτή κατάφερε με την προστασία τής Σουλτάνας να υπερβεί τα όρια που είχαν επιβληθεί και να φτιάξει μεγαλύτερα πλοία ...

Ήρθε ο Τούρκος ελεγκτής στίς Σπέτσες καί ενώ το πλοίο ας πούμε αντί για το επιτρεπτό 45 , ήταν 55 μέτρα, τού λέει τού Τούρκου, 45 έ... Και αυτός, απαντά, βέβαια 45...

Αρκετά βέβαια γιά σήμερα διότι πρέπει να αφήσουμε και πράγματα για μια άλλη εξόρμησι μέσα απο την οποία να αφήσουμε ως επινίκιο ή αδελφικό σύμβολο , το δικό μας τών Ειλεών , μέ τό σύμβολο τών σταφυλιών το οποίο ταιριάζει πολύ με το Μανιάτικο λάδι και με τίς Μαυρομηχαλεϊκες ταβέρνες  για να μήν έχουν και παράπονο οι Μαυρομιχάληδες ότι τούς αγνοήσαμε τήν ιστορική πορεία...