Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ !

Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΣΤΕΦΑΝΗ !

Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΡΑΤΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ !  ΕΙΔΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΧΑΡΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ. ΤΗΝ  ΔΩΡΗΣΕ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ .

ΕΛΠΙΔΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΧΝΕΣ ΦΩΝΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΑΥΡΙΛΑ !!!...

Η ΠΑΡΕΛΑΣΙΣ ΦΕΤΟΣ, ΕΙΧΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΙΣΜΟ !!!... ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΠΟΛΥ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΗ...

Σ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ ΤΟ 40 !

Κάποιοι ἂφησαν τα ἁγιασμένα τους κόκκαλα στήν Ἀλβανία τό 1940 !

Ἒδωσαν τήν ζωή τους γιά τό ὑπέρτατο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας τήν ὁποία ἡ σημερινή γενιά τῶν Ἑλλήνων δέν σεβάστηκε  καί τήν μετέτρεψε οἰκειοθελῶς σε δουλεία διότι ἀνέθεσε τήν πρόοδο καί ἀσφάλειά της ὂχι στίς δικές της δυνάμεις, ἀλλά στά παιδιά τῶν πρώην κατακτητῶν τοῦ 40!

Αὐτοί δέν ξέχασαν τήν ἧττα καί μᾶς πολιόρκησαν με μεταλλαγμένους  πράκτορές τους που μίλαγαν Ἑλληνικά καί σκόρπιζαν ψέμμα στίς ἀνθρώπινες συνειδήσεις μέχρι που κατάφεραν νά  μᾶς ἀπογυμνώσουν ἀπό κάθε ἀναπτυξι , ἀπό κάθε μορφή δημόσιου καί ίδιωτικοῦ πλούτου καί να μᾶς ζέψουν ὡς ἂθλια ἂλογα γιά να σύρουμε τό ἃρμα τῶν συμφερόντων τους ...

Ἀλλά,  ἂλογα δέν μιλᾶνε ... Τρῶνε τόν σανό καί σιωποῦν ἀπό φόβο μήν χάσουν τό δεμάτι... Τά ἂλογα  δικαιολογοῦν τούς κανόνες τῆς ὑποταγῆς καί θεωροῦν κάθε ἐλευθερία ὡς ἀνεφάρμοστη...

 

Αὐτός ὁ λεβέντης τῆς φωτογραφίας, ἦταν πρῶτος ξάδελφος τοῦ πατέρα μου . Ὀνομαζόταν Ἰωάννης Δερματᾶς καί ἂφησε τα ἱερά του κόκκαλα στήν Ἀλβανία !

Ὁ πατέρας μου, ὃπως καί ἂλλοι ἣρωες ἁγωνιστές, ἐπέστρεψαν, ἂλλοι με πληγές, ἂλλοι βαριά κουρασμένοι γιά νά συνεχίσουν τόν ἁγώνα γιά τήν ἒντιμη ζωή .

Παραθέτω  διήγησι ἀπό αὐτές που μοῦ εἶχε ἀναφέρει  καί πού ἀφοροῦν τίς σκληρές συνθῆκες τοῦ

  πολέμου .

Βρέθηκε  στο ορεινό πυροβολικό.

Είχε διοικητή τόν ήρωα Κωστάκη ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες.
Το ορεινό πυροβολικό, σύμφωνα με τίς αφηγήσεις τού πατέρα μου, έδωσε καίριο πλήγμα στις εχθρικές δυνάμεις. Ενεργούσαν από βουνό σε βουνό μετακινούμενοι όλη την νύκτα.
Όλη αυτή η δράσις, είχε ως αποτέλεσμα να υποφέρουν από ταλαιπωρία καί πείνα, άνθρωποι καί ζώα.
Είχαν τέτοια αφοσίωσι στό ζώο του ο καθ΄ένας, ώστε πρώτα να φροντίζουν για τήν τροφή του καί μετα για τον εαυτόν τους!
Κάποια μέρα λοιπόν χαμένοι στα βουνά, είχαν κοντά μία βδομάδα χωρίς φαγητό, μόνον μέ νερό!
Τόν πατέρα μου τόν έπιασε πυρετός. Πάνω στήν κάψα, σκεπτόταν μόνον το μουλάρι πού είχε χρεωθεί γιά τήν μεταφορά τού κανονιού!
Αλλά τό ζώο έψαχνε για χορταράκι και ο πατέρας μου γεμάτος αγωνία γιά το ζώο!
Ήταν στην περιοχή τής Χειμάρας.
Ψάχνοντας για το ζώο, φθάνει σε ένα παλιό βυζαντινό μοναστήρι που είχε το όνομά του . Τόν Άγιο Δημήτριο .
Εκεί, βρίσκει τήν μονάδα ανεφοδιασμού. Τούς λέει, ψάχνω γιά τό ζώο μου...
Τού απαντούν. Τό ζώο σου είναι καλά, εσύ δέν είσαι.
Καί του γεμίζουν τήν καραβάνα με κονιάκ. Τού δίνουν καί δύο χούφτες σταφίδες.Αυτό ήταν το μοναδικό φαγητό πού είχαν !
Μόλις έφαγε τίς σταφίδες, ήπιε και το κονιάκ, αμέσως έπεσε ο πυρετός! Αισθάνθηκε περδίκι, τους χαιρέτισε καί 'εφυγε τρέχοντας να βρεί τό μουλάρι του!
Αυτοί τόν παρώτρυναν να μείνει ακόμη για να συνέλθη καλλύτερα.
Είχε απομακρυνθεί περί τα εκατο μέτρα από τον τόπο. Οπότε ξαφνικά, ακούει ένα σμήνος από Ιταλικά αεροπλάνα τα οποία αδειάζουν το φορτείο στο μοναστήρι!
Μία τεράστια 'εκκρηξις ! Έπεσε κάτω καί 'εβαλε τα χέρια πάνω από το κεφάλι του.
Πέτρες, ξύλα και κεραμύδια, περνούσαν από πάνω του δημιουργώντας κόλασι η οποία τού έδωσε τήν αίσθησι ότι ήταν ατέλειωτος χρόνος !
Μετά από κάποια ώρα, αναρωτιόταν αν ζούσε ή αν ήταν πεθαμένος !
Προσπαθούσε να σηκωθεί αλλά τα πόδια του δεν τον συγκρατούσαν ! Έτσι περπατούσε στα τέσσερα γιά κάποιον χρόνο !
Στό τέλος, κατάφερε να βρεί το μουλάρι του ! Κατάφερε να πάει στον τόπο πού ήταν το μοναστήρι, ο Άγιος Δημήτρης και εκεί δέν βρήκε παρά ένα τεράστιο λάκο γεμάτο νερά !
Οι στρατιώτες που πρίν λίγο τού είχαν δώσει νά φάει, είχαν όλοι εξαϋλωθεί !
Αυτή ήταν η ιστορία πού περισσότερο θυμάμαι από όσες μού είχε διηγηθεί !
Σκέπτομαι λοιπόν πόσο μεγάλες οι θυσίες ολόκληρου λαού οι οποίες αναρωτιέμαι αν έπιασαν τόπο βλέποντας τον σημερινό Έλληνα να νομίζει ότι όλοι οι αιώνες εργάστηκαν γιά το τομάρι του το οποίο φυλάει σκανδαλωδώς και γεμάτος ύβρι, από τα χρέη που του αναλογούν !

ΠΑΛΙΑ ΕΚΘΕΣΙΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ ...

Τότε εἲχαμε κοινότητα!    Εἲχαμε αὐτό πού ὀνομάζουν Τοπική Αὐτοδιοίκησι ! 

Δηλαδή, αὐτό που ἐκφράζουν οἱ λέξεις !

Διότι σήμερα ἒφτιαξαν ἓνα σύστημα τέρας που το ὀνόμασαν Τοπική Αυτοδιοίκησι καί τό ὁποῖο δέν ἒχει καμία σχέσι με τόν τόπο, με τήν δυνατότητα τῶν ἀνθρώπων να λύνουν τα προβλήματα τοῦ χώρου στόν ὁποῖον ζοῦν μεσα ἀπό τήν συμπεριφορά τοῦ ἐνεργοῦ πολίτη.

Τότε ώς κοινότης, πρωτοστατήσαμε καί σε αὐτό τόν τομέα . Ὑπήρξαμε ἀπό τίς ἐλάχιστες κοινότητες στήν Ἑλλάδα πού εἲχαμε ὀργανώσει ἒκθεσι λαογραφίας.

Τιμώμενα πρόσωπα σ΄αυτές τίς ἐκδηλώσεις δέν εἲχαμε ποτέ καλέσει τήν κάθε Μαγδάλω τῆς πολιτικῆς. Διότι ὃ,που γάμος καί χαρά ἡ Μαγδάλω  πρώτη...

Θά τούς εἲχαμε καλέσει 

αὐτοδίκαια ὂχι για ρουσφέτια ἀλλά να τούς τιμήσουμε ὡς νομοθετικά ὂργανα καί μόνον ὃταν θα νομοθετοῦσαν γιά ἓνα κράτος δικαίου μέσα στό ὁποῖο ὃλοι οἱ πολίτες βρίσκουν αὐτοδίκαια καί χωρίς ρουσφέτια τήν καταξίωσί τους. Δηλαδή, ὃταν προηγουμένως μᾶς εἶχαν ζητήσει ἀπόψεις μας πάνω σε νόμους που ψηφίζουν γιά μᾶς ἀλλά μέ ἐμᾶς...

Καλέσαμε τόν δήμαρχο τοῦ 

Κρανιδίου καί κοινοτάρχες γιά να τιμήσουμε στό πρόσωπό τους τούς κατοίκους τῶν γειτονικῶν μας χωριῶν .

Καί γιά νά γίνουν ὃλα αὐτά, δέν πήραμε ἀπό πουθενά χρηματοδοτήσεις . Πήραμε δύναμι μόνον μέσα ἀπό τήν ψυχή μας .
Συντονιστές ὁ πρόεδρος, ο δάσκαλος τοῦ χωριοῦ και  ὁ ἱερέας. 

Διότι αὐτοί οἱ τρεῖς παράγοντες εἶναι οἱ μοναδικοί πού θα καλλιεργήσουν τήν ἑνότητα τῆς κοινωνίας γιά να παράγη ἒργο !

 Οἱ νοικοκυρές τοῦ χωριοῦ, εἶχαν φτιάξει ὃλα αὐτά πού ἀποτελοῦσαν και χαρά τῶν τότε παιδιῶν ...

Έδῶ, ὁ δήμαρχος τοῦ Κρανιδίου Γεώργιος Φραγκούλης, κόβει τήν κορδέλα τῆς ἐκθέσεως .

Ἀριστερά ὁ φίλος κοινοτάρχης τῆς Ἑρμιόνης ὁ ἀείμνηστος Ἀπόστολος Σπετσιώτης μέ τήν σύζυγό του, ὁ δήμαρχος Κρανιδίου στό μέσον καί ὁ ἐπίσης ἀείμνηστος Μιχάλης Κολυμπάδης δημοτικός σύμβουλος έπίσης Ἑρμιόνης.

Μετά ἀκολουθεῖ το σχετικό γλέντι με ἐπικεφαλεῖς τις κορμοστασιές τοῦ χωριοῦ ...

Ἐξωτερική εἰκόνα τοῦ ἐκθεσιακοῦ χώρου .

Ἡ γίδινη κάπα, ἡ μαγκούρα καί  τό σακίδιο, εἶναι ἀπό τά ἐκθέματα ...

ΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ; ...

Με πέρασαν προφανῶς για μνημονιακό πολιτικό τά πρόβατα τοῦ χωριοῦ ..

Ὃταν κατάλαβαν ὃτι ἒπεσαν ἒξω, ἀπογοητεύτηκαν και διαλύθηκαν ...
Δεν πειράζει ὃμως και τοῦ χρόνου θα ἒχουμε νέα πανηγύρια ὁπότε θα δοξάσουμε πάλι τους  χασάπηδες ...

TOTE...

Οἱ ἐνεργοί πολίτες τῆς ἐποχῆς σε προσωπική ἐργασία ... Γιά να διαπλατυνθεῖ ὁ κεντρικός μας δρόμος πρός Ἑρμιόνη τό ἒτος 1977, ὃλο τό χωριό συμμετεῖχε στίς ἐργασίες μετακινήσεως τῶν μανδρότειχων !  Ἂν δέν εἶχε συμμετάσχει ἡ κοινότητα σ' αὐτό τό ἒργο, ποσῶς ἐνδιέφερε το αἰώνιο κομματικό κράτος ἡ ἀσφάλεια καί ἡ σωστή λειτουργία τοῦ δρόμου !

TOTE...

Ὂχι μόνον φωτογραφίες βέβαια ...  Ἂς διαβάσουμε καί κανένα διήγημα που ἒχει σχέσι με τήν ἐποχή καί τήν τότε ἐξοχική μας κατοικία ... Στό βαθος δεξιά, μόλις φαίνεται ἡ πισίνα μας που τότε τήν ὀνόμαζαν γούρνα ...

 

(Τό ἒχω ξαναδημοσιεύσει , ἀλλά τώρα ἀπευθύνεται στούς νέους μας φίλους .)


ΤΟΤΕ ....
Χρόνια νοσταλγικά, ἂν καί γεμᾶτα δυσκολίες !

Τά παιδικά μας χρόνια τά ζήσαμε ἀπό την δεκαετία μετά την λῆξι τῶν πολέμων, δηλαδή το πενήντα .

Δεν εἲχαμε ἠλεκτρικό ρεῦμα στο χωριό, οὒτε φυσικά πλυντήρια ρούχων... Το βράδυ φωτιζόμασταν με ἁπλές λάμπες πετρελαίου και με ἁπλᾶ λυχνάρια λαδιοῦ ἑνῶ στα καφενεῖα, εἶχαν τα λούξ πού φώτιζαν δυνατά.

Οἱ γυναῖκες ἒπλεναν τα ροῦχα στην βρύση στό ποτάμι που κράταγε νερά ὃλο τα καλοκαῖρι και ἒδινε ζωή στα παρακείμενα χωράφια .

Ὃλη ἡ ζωντάνια ἦταν μαζεμένη γύρω ἀπό αὐτήν την βρύση πού ἀντηχοῦσε το κοπάνι μαζί μέ τις γυναικεῖες φωνές οἱ ὁποῖες στα ἀφτιά μας ἒμοιαζαν με κελάδισμα γιατί δεν μπορούσαμε να ἀποκοδικοποιήσουμε τά πονηρά ὑπονοούμενα, τά ἀνέκδοτα και τά κουτσομπολιά τῶν μανάδων μας …

 Δεν εἲχαμε νερό στις κατοικίες μας και τρέχαμε με τενεκέδες στα πηγάδια πού ἦσαν μακριά.

Ἰδιαίτερα βαρύ για την ἀφεντιά μου μόλις πάτησα τα δέκα, γιατί ἡ μητέρα μου ἦταν μανιακή με τις ντάλιες, τις μπιγκόνιες, τις τριανταφυλλιές, τά διάφορα χρυσάνθεμα και ὃ,τι φυτό τῆς ἒστελνε ὁ Θεός !...

Ἓνα Θεόσταλτο φυτό, φύτρωσε ἀκριβῶς δίπλα ἀπό την εἲσοδο τῆς αὐλῆς. Εἶχε τα φύλα του σαν αὐτά τοῦ κατιφέ και μεγάλωνε πολύ γρήγορα!

Τό θαύμαζαν οἱ γονεῖς μου για την ὀμορφιά του ! Το θαύμαζαν και οἱ γυναῖκες τῆς γειτονιᾶς που ζητοῦσαν να τους δώσουμε σπόρο ὃταν καρπίσει!  Ἀλλά αὐτό, ὃσο και να το θαύμαζαν, δεν το ἒπιανε καμία βασκανία ὃπως πιάνει κάθε ὃμορφο πού θαύμαζεις ! Ἀντίθετα, θεριευόταν περισσότερο και ἒφθασε ἓνα μπόϊ!

Μέχρι πού κάποια μέρα μᾶς το ζήλεψε ἓνας χωροφύλαξ πού ἒτυχε να περάσει και διέταξε τον πατέρα μου να το ξηλώσει ἀμέσως !

Ἡ ἂτιμη ἡ ἐξουσιά, ἀπό τότε κυνηγοῦσε κάθε τι που προοδεύει … Ἒτσι οἱ γονεῖς μου, ἒκοψαν  το φυτό με βαθιά θλῖψι και στεναχώρια τῆς μητέρας που δεν εἶχε και ἂλλη ψυχαγωγία ἀπό τά λουλούδια της!

Τότε, δέν εἲχαμε τηλεοράσεις, ἑνῶ τά ραδιόφωνα ἦσαν σπάνια. Ἓνα τηλέφωνο ὑπῆρχε για ὃλο το χωριό !

Δεν νοιώθαμε να μᾶς λείπουν τα σμαρτφόουνς, οὒτε τα τάμπλετ, οὒτε τα κινητά γιατί δεν ξέραμε ὃτι θα μποροῦσαν κάποτε να ὑπάρχουν τέτοια πράγματα…

Τά παιχνίδια μας ἦσαν ἁπλᾶ, ὁμαδικά και κάναμε αὐτοσχέδιες κατασκευές. Ἀπό ξύλινα καρότσια μέχρι πατίνια με ρουλεμάν.

 Ἰδιαίτερα εὐτυχής αἰσθανόμουν ὃταν μποροῦσα να ἀγοράσω ἓνα κουτί μπαροῦτι ἀπό τα λεφτά τῶν καλάντων τα ὁποῖα ἂν και λίγα, μαζί με καμιά τυχαία ἀνατροφοδότησι, ἒβγαζαν τις ἀνάγκες μου σε χαρτζιλίκι για ἓνα ἒτος !

Ὃταν ἀγόραζα καινούριο κουτί με μπαροῦτι, τα πρῶτα βράδια το ἒβαζα την νύκτα κάτω ἀπό το μαξιλάρι ... Ἧταν αὐτό πού λέμε ἀκόμη : Καινούριο κοσκινάκι μου…

Αὐτό το ὑλικό, μαζί με τα φυτίλια που βρίσκαμε ἂφθονο ἀπό το μεταλλεῖο, ἀποτελοῦσε στοιχεῖο πλούτου για τον καθ ἓναν μας και πάντα ἒπρεπε να ὑπάρχει ἒγκαιρη πρόνοια για το ἑπόμενο πάσχα!

Τότε δεν ὑπῆρχαν τρομοκρατικές ὀργανώσεις οὒτε ἀναρχικοί για να μᾶς κυνηγήσουν ἀπό την ἀστυνομία …

Μ΄αὐτά, φτιάχναμε τά τρίγωνα για τον ἐπιτάφιο και την Ἀνάστασι. Μερικοί δε ἐξελιγμένοι, γέμιζαν σωλῆνες για να σκᾶνε και να κάνουν δυνατό κρότο. Ἂλλοι, ἒφτιαχναν αὐτοσχέδια πιστόλια με κομμένους σωλῆνες και κοντάκι φτιαγμένο ἀπό ξύλο, σκαλισμένο με σουγιά που εὐτυχῶς παρά τά ἀτυχήματα, δεν ἒμεινε κανένας χωρίς μάτια και χέρια …

Ἡ δική μου ἐξειδίκευσις, ἐπειδή ἒρεπα πάντα στην πρωτοτυπία, πέρα ἀπό καρότσια, πατίνια καί τρίγωνα, ἐξελήχθηκε στους πυραύλους. Δηλαδή, ἒπερνα ἓναν σωλῆνα, τον γέμιζα μπαροῦτι, τον συνέδεα με το φυτίλι στο κάτω μέρος και τον πίεζα με χαρτί. Στο πάνω μέρος, εἶχα συνδέσει γερά την ὀβίδα πάνω ἀπό το τσιμεντάρισμα που εἶχα κάνει στην ἂλλη  ἂκρη τοῦ σωλῆνα για να μην ὁδηγηθοῦν τα ἀέρια προς τα πανω και αφήνοντας χῶρο να στερεωθεῖ. Ἡ ὀβίδα ἦταν μπαρούτι σκληρά πιεσμένη με σφιγμένο σε πολλές στρώσεις σκληρό χαρτί ἀπό τις σακοῦλες τῶν λιπασμάτων, σε μορφή σωλῆνα και συνδεδεμένη με ἂλλο φυτίλι. Εἶχα χρονομετρήσει και ὑπολογίσει την διαφορά μήκους ἀνάμεσα στα δύο φυτίλα οὓτως ὣστε ἡ ἒκρηξις να γίνεται την στιγμή πού ο πύραυλος εἶχε πάρει ὓψος. Το σύστημα στερεωνόταν σε μία τρύπα πάνω στην Γῆ .

Ἒ εἶχα μεγάλον ἃγιο ….

Ἀλλά τό γεφύρι τοῦ χωριοῦ μας, πρέπει να ἒχει ἀποδειχτεῖ ἓνα ἀπό τά ποιό ἀνθεκτικά ἒργα τοῦ πλανήτη ἢ να ἒχει τον ἀντίστοιχο ἃγιο!.. Διότι στις κάμαρές του ἒχουν σκάσει μεγάλες ποσότητες ἀπό μπαροῦτι και δυναμίτες χωρίς να ὑποστεῖ οὒτε σχισμή σε κάθε Ἀνάστασι, ἀπό ἀμνημονεύτων ἐτῶν μέχρι σήμερα!

Ἃγιο  ὃμως εἶχαν καί τα παιδιά που ἒπεφταν μέσα στους λάκους με τον ἀσβέστη που ἒσβηναν οἱ ἂνθρωποι για να φτιάξουν τά σπίτια τους ἐπειδή ἐκεῖ ὑπῆρχε το νερό για το σβήσιμο,  δηλαδή δίπλα ἀπό το γεφύρι και την βρύσι ! Και πενήντα μέτρα ἀπό το σχολεῖο….

 Ἂν και ξέραμε ὃτι δεν πρέπει να ζυγώνουμε, το ἀπαγορευμένο μᾶς ἒσπρωχνε συνεχῶς γύρω ἀπό τον καυτό ἀσβέστι πού την πρώτη μέρα τοῦ σβησίματος κόχλαζε σαν ἡφαίστειο!

Ἂντε, ποιός κολύμπησε σήμερα στον ἀσβέστη!.. Εὐτυχῶς πού ὃλο και κάποιος  Ἃγιος ἐτύχαινε  ἐδῶ με το πέρασμα κάποιου μεγάλου και τράβαγε τον κολυμπητή ἀπό τά πόδια… Το μέρος ἐδῶ, ἦταν πάντα πολυσύχναστο γιατί ἐδῶ ἦσαν τα νερά. Εὐτυχῶς πού το μόνο πού ἒμεινε, εἶναι σημάδια ἀπό κάψιμο που φέρουν ἀκόμη κάποιοι ἀπό την γενιά μου…

Το καλοκαῖρι τρέχαμε ξυπόλυτοι μέρα νύχτα μέσα σε μονοπάτια, σε ξερόχορτα και σε ἀγκάθια. Περάσαμε δίπλα ἀπό ὀχιές, ἀστρίτες και σκορπιούς. Και ὁ Θεός ἢθελε που δεν πάθαμε κακά .

Ἀλλά κάποια στιγμή, μοῦ συνέβη το κακό ! Με τσίμπησε σκορπιός στο δάκτυλο την στιγμή που πῆγα να σηκώσω ἓνα σακί!

Ἦταν στην ἐποχή τοῦ θέρους. Ἒξω στο χωράφι. Ὃ,που ἐκεῖ θέριζαν οἱ γονεῖς μου με δύο ἐργάτες.

Ὁ πόνος ἦταν κάτι το ἀσύληπτο. Ἀκόμη θυμᾶμαι πού μοῦ σούβλιζε ὃλο το σῶμα !

Γιατρός δεν ὑπῆρχε πουθενά ! Ἀλλά και για να ἒβρισκες γιατρό ἒπρεπε να πᾶς χιλιόμετρα μακριά με το μόνο μεταφορικό μέσο τῆς ἐποχῆς που ἦταν το ἂλογο !

Ἒτσι ἡ περίθαλψίς μου, βασίστηκε ἀποκλειστικά στην λαϊκή ἰατρική !

Ἒκαναν ἰατρικό συμβούλιο οἱ γονεῖς μου με τους δύο ἐργάτες και ο καθ’ ἓνας προσπαθοῦσε να ἐπιστρατεύσει τις δικές του ἐπιστημονικές πληροφορίες …

Τελικά, ἐπικράτησε ἡ ἐπιστημονική ἂποψις τῆς κυρά Σταυρούλας τοῦ Σοφοῦ πού ἦταν και καλή ἐργάτισα…

Ἐγώ ἒχω ἀκούσει ὃτι βάζουν λάδι στον κῶλο σε τέτοιες περιπτώσεις…

Ἂντε, με ξαπλώνουν πάνω σ ἓνα τσουβάλι που ἒγινε πρόχειρο ἰατρικό κρεβάτι και μοῦ κοπανᾶνε λάδι !... Ἀλλά οἱ σουβλιές, σουβλιές πού δονοῦσαν ὃλο μου το σῶμα !

Τελικά, εἲτε ἡ ἐπιστήμη τῆς κυρά Σταυρούλας ἐπικράτησε, εἲτε ὁ κύκλος τοῦ δηλητηρίου συμπληρώθηκε, ἒδωσε ὁ Θεός και πέρασαν αὐτές οι δυσκολοχόνευτες εἰκοσιτέσσερες ὦρες, ὃ,που μετά ἠρέμησα και μοῦ ἒμεινε αὐτή ἡ σκληρή ἀνάμνησις με πιθανό κέρδος τά ἀντισώματα γιά ἐνδεχόμενο νέο τσίμπημα .

Οἱ γιαγιάδες, κάτι ἢξεραν ἀπό ἀντισώματα. Γιατί τον πατέρα μου, τον εἶχε ποτίσει ἡ γιαγιά μου με ψημένο σκορπιό στον καφέ χωρίς να τοῦ το πεῖ την ἲδια στιγμή.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα ἲσχυε αὐτό, γιατί δεν ἐπιβεβαιώθηκε – εύτυχῶς – στον πατέρα μου, ἓνα βράδυ που κοιμόμασταν στρωματσάδα στις καλαμιές και που ἒπεσε ὁ σκορπιός ἀπό το βρακί του την στιγμή πού σηκώθηκε ! Την γλύτωσε δηλαδή φτηνά, ὃπως λέμε…

Βέβαια ἀργότερα, προχώρησε ἡ ἐξέληξις και ἀντί για χάμω φτιάξαμε αὐτό που ὀνομάζαμε στράτι . Δηλαδή ἂς το ποῦμε ἓνα κρεβάτι ἀπό σκίζες που στηρίζονταν σε τέσσερεις πασσάλους μπηγμένους στην γῆ και σε ὓψος ἓνα μέτρο περίπου. Πάνω στις σκίζες στρώναμε κλαδιά ἀπό σκίνα και καλαμιές. Ἀπό πάνω τις παλιές γίδινες κάπες με ἀποτέλεσμα να νοιώθουμε πραγματική ἂνεσι, ὃλοι μαζί στρωματσάδα ! Μπροστά σ’αύτή την πρόοδο, φάνταζε ἀσήμαντο το κλαρί που πεταγόταν και τάραζε την ἐπιφάνεια τοῦ στρώματος. Το ἲδιο μας το σῶμα άποροφοῦσε ἀδιαμαρτύρητα την κάθε προεξοχή…

Ἀλλά μετά, εἲχαμε και ἂλλη πρόοδο. Ἂλλος ἒφτιαξε καλύβα ἀπό ξερολιθιά, ἂλλος ἀπό κλαριά για να ἀντιμετωπίζουμε ἐνδεχόμενη καλοκαιρινή ἢ φθινοπωρινή βροχή.

Ἐμεῖς εἲχαμε καλύβα ἀπό ξερολιθιά ὃ,που ἐκεῖ μᾶς ἒβρισκαν πάντα τα πρωτοβρόχια.

Κι’ ἒβλεπες το μισό χωριό να ἒχει μετακομίσει το καλοκαῖρι ἒξω στην ὓπαιθρο, στα περιβόλια και στα ἀμπέλια.

Παντοῦ ζωή ! Φωνές ἀπό παιδιά ! Συναναστροφές ἀπό καλύβα σε καλύβα !

Στην γειτονιά μου, εἲχαμε και μία εὐχάριστη ἒκπληξι ! Ὁ γείτονάς μας ὁ μπάρμπα Νικόλας, ἀφοῦ τοῦ πῆγε καλά ἡ δουλειά με το καρβουνοκάμινο, ἀγόρασε γραμμόφωνο ! Ἀγόρασε και ἀρκετές πλάκες (=δίσκους…) . Ἒτσι τά βράδια μαζευόμασταν οἱ γείτονες, κουρδίζαμε  και ἀκούγαμε συνέχεια το βάζει ὁ Ντοῦτσε την στολή του, την θειά μας την Κωντύλω  τρία βρακιά φορεῖ, μαζί με ἆλλα τραγούδια τῆς ἀξέχαστης Σοφίας Βέμπω …

Εἲμαστε τότε προς το τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 και ἒχει προχωρήσει ἡ ζωή σε πολλά ἐπίπεδα.

Στις ἀρχές τῆς δεκαετίας ὑπῆρχε ἀκόμη πεῖνα και δυστυχία ἀπό τούς πολέμους που εἶχαν προηγηθεῖ.

Γύρισε τότε ὁ πατέρας μου ἀπό την ἐπιστράτευσι και μᾶς βρῆκε με την μητέρα μου σε ἂθλια κατάστασι ὑποσιτισμοῦ ἂν και ὁ παπποῦς ἒκανε ὃ,τι μποροῦσε για να μᾶς συντηρεῖ.

Δανείστηκε λοιπόν δύο ἂλογα και ἒτρεξε δύο ἡμέρες για να κόψει και να πουλήσει τα ξύλα! Και ὁ τυχερός τά πούλησε και μάλιστα στην κανονική για την έποχή τιμή. Δηλαδή, πῆρε ἓνα δεκάρικο !

Μ΄αὐτό, ἀγόρασε ἓνα κουτί γάλα ζαχαροῦχο για μένα πού ἒκανε ὀκτώ δραχμές, πῆγε στο ταβερνάκι και ἢπιε ἓνα κατοσταράκι κρασί πού ἒκανε πενήντα λεπτα, μαζί με πενήντα λεπτά στραγάλια και ἦρθε εὐτυχισμένος στο σπίτι μαζί με μία δραχμή !

Σκέψου, με τι εὐχαρίστησι θα ἒπεινα ἐγώ το γάλα που δεν θα τέλειωνε ποτέ ὃσο τοῦ ἒριχνες νερό !..Ἀλλά και την οἰκονομική ἂνεσι πού θα ἐξασφάλιζε ὁ οἰκογενειακός προϋπολογισμός μ΄αὐτή την δραχμή !...

Ἀλλά τώρα, δόξα τῶ Θεῶ, πέρασαν δέκα χρόνια ἀπό τότε και ἂρχισε να βγαίνει χρῆμα . Κυκλοφόρησαν και τσίχλες γεμᾶτες ζάχαρη και διάφορες γεύσεις πού ἰδιαίτερα μᾶς ἂρεσαν στα παιδιά .

Ἀλλά ἐπειδή το χαρτζιλίκι ἦταν για μᾶς σπάνιο, εἲχαμε ἐναλλακτικές λύσεις. Τις λέγαμε κολιές στο χωριό . (Προφανῶς ἀπό την κόλα …)

Εἶναι ἓνα εἶδος ἀγκαθιοῦ πού βγάζει κάτι σαν ἐλαστικό ἂσπρο στον κορμό του τον Ἰούλιο μῆνα. Τρέχαμε λοιπόν ξυπόλυτοι, με τις πατοῦσες μας να ἒχουν γίνει ἀδιάτρητες, ἀπό ἀγκάθι σε ἀγκάθι για να το μαζέψουμε και να το κάνουμε μπάλες. Κόβαμε κομμάτι ἀπό αὐτές που ἦταν σκληρό, το μασούσαμε με πεῖσμα ὃλη μέρα και μέχρι το βράδυ γινόταν ἁπαλό σαν τσίχλα .

Ἦταν πλούσιος αὐτός πού εἶχε φτιάξει την μεγαλύτερη μπάλα !

Ἀλλά  ὃπως ἦσαν εὐαίσθητες οἱ πατοῦσες μας μπροστά στα ἀγκάθια, ἦσαν εὐαίσθητοι και οἱ γονεῖς μας ἀπέναντι στις ἀταξίες μας …

Μια φορά, ὃπως ἢμουν ἀνεβασμένος σε μια ἐλιά ἐκεῖ που ἁλωνίζαμε το σιτάρι και ὑπῆρχε ἂφθονο παιδομάνι μοῦ ἦρθε ἡ ἰδέα να πηδήσω ἀπό το δένδρο !

Μόλις προσγειώθηκα, τραντάχτηκε το σῶμα μου και σφάδαζα ἀπό τον πόνο ! Τότε με βλέπουν οἱ γονεῖς μου, ξεχνοῦν ὃτι εἶμαι το μοναχοπαίδι τους και με χτυποῦν θυμωμένοι ἀπ’ ὃλες τις πλευρές για να με …νουθετήσουν, με ἀποτέλεσμα να μην μπορῶ να ξεχωρήσω τον πόνο τοῦ ξύλου ἀπό αὐτόν τῆς πτώσεως !

Μετά βέβαια ἀπό κάποια ὦρα συνῆλθα και τα ξέχασα ὃλα …Τά ξέχασαν και οἱ γονεῖς μου, ἀποκαταστάθηκε ἡ οἰκογενειακή γαλήνη μαζί με την χαρά για την σοδιά και δεν μοῦ ἒμεινε και χρόνος για να ἀναπτύξω ψυχικά τραύματα …

Ἦταν μεγάλη ὑπόθεσις τότε να βγάλεις το ψωμί τῆς χρονιᾶς σου. Ἂν εἶχες το ψωμί και το λάδι ἐπικρατοῦσε χαρά και εὐτυχία σε ὃλο το σπίτι. Ὃλα τά ἆλλα προβλήματα, ἦσαν ἀπλᾶ συμβᾶντα που τα ἒπαιρνε ὁ ἀέρας…

Γιά σκέψου, ὃταν ἒψυναν το καρβέλι στον φοῦρνο τῆς αὐλῆς που μοσχοβολοῦσε ὃλη ἡ γειτονιά !

Ἀλλά και τα σιτάρια που εἲχαμε τότε, ἦσαν διαφορετικά . Ἒδειναν ἂλλη ποιότητα ψωμιοῦ. Αὐτό  ἀποτελοῦσε την βασική μας διατροφη .

Μια φέτα ψωμί με ζάχαρη και εἲμαστε χορτᾶτοι, εὐτυχεῖς γεμᾶτοι ἐνέργεια για παιδικές δράσεις .

Δεν ξέραμε ὃτι ὑπάρχουν οἱ λέξεις ζαμπόν, τόστ, γαρυδάκια και τα ὑπόλοιπα σημερινά διαστροφικά…

Ἒτσι, ὃλοι εἶμασταν κρεατωμένοι και δεν ἒβλεπες χοντρούλικα παιδιά .

Ἃλωστε εἲχαμε ἀναπτύξει και κάποιου εἲδους αὐτάρκεια σε κρέας. Ὃλοι μας κυνηγούσαμε πουλάκια. Σπουργίτες και κεφαλάρες το καλοκαῖρι, τσίχλες τον χειμῶνα.

Τά κυνηγετικά μας ἐργαλεῖα ἦσαν το λάστικο (=σφενδόνα) και το δόκανο για το καλοκαῖρι και το ἀγκίστρι για τις τσίχλες τον χειμῶνα.

Εἲχαμε γίνει πολύ ἒμπειροι στην συλλογή σκουληκιῶν ἀπό τις καλαμποκιές που τα χρησιμοποιούσαμε ὡς δόλωμα στα δόκανα για τις κεφαλάρες. Σκέψου ὃταν ἒπιανες δύο με τρία πουλάκια, τα καθάριζες και κατ εὐθεῖαν ἡ μαμά τά ἒβαζε τσουκάλι με ρύζι και ντομάτα. Μετά, ἒκανες βουτιά για νά δεῖς που εἶναι το κρέας…

Ἒτσι περνοῦσαν τα καλοκαίρια μας και ἐρχόταν το φθινόπωρο που ἂνοιγαν τα σχολεῖα .

Ἡ μεγάλη μας χαρά ἦταν το νέο ἀναγνωστικό ! Καμία σχέσι δεν εἶχε αὐτό με τα σημερινά βιβλία πού ἒχουν στα σχολεῖα.

Ἦταν ἓνας θαυμάσιος συνδυασμός ἀπό εἰκόνες και ἂρωμα ! Οἱ εἰκόνες του ἁπλές ζωγραφιές γεμᾶτες συμβολισμούς, ἑνῶ το  ἲδιο το βιβλίο σ ἒκανε να το κρατᾶς κοντά στην μύτη σου και να μην χορταίνεις το ἂρωμά του !

Μ΄ ἂρεσαν πολύ τα ποιήματα του. Ἦταν γεμᾶτα συμβολισμούς και νοήματα. Λίγη ἡ σχολική ὓλη ἀλλά και οὐσιαστική πού χωροῦσε σε μία ἁπλῆ σάκκα ἀπό πανί την ὁποία μᾶς εἶχε ράψει ἡ μαμά .

Σήμερα οἱ πλᾶτες τῶν παιδιῶν λύγισαν ἀπό τις μεγάλες και βαριές σάκες μέσα στις ὁποῖες κουβαλοῦν φορτεῖα ἀπό γνώσεις οἱ ὁποῖες δεν ξέρω κατά πόσον ἀπορροφῶνται και κατά πόσον εἶναι χρήσιμες .

Οἱ ἀρχαῖοι μας, ἒλεγαν . Οὒκ ἒν τῶ πολλῶ το εὖ, ἀλλ’ ἒν τῶ εὖ το πολύ.. Ἀλλά ἐμεῖς ποῦ να καταλαβαίνουμε σήμερα ἀπό τέτοια !...

Τότε, εἶχαμε τα ποιήματα τοῦ Ἰωάννη Πολέμη, γεμᾶτα νόημα, συμβολισμό και μία βαθιά ἠθική που την καταλάβαινες ἀπό παιδί και γινόταν ἀρωγός τῆς ζωῆς σου.

Να αὐτό, δεν το ξέχασα κι ἂς πέρασαν τόσα χρόνια !

Μην φοβηθεῖς …

 Μη φοβηθεῖς το σπίτι, που ἂνοιξε βαθιά στη γῆ τα θέμελά του, κι ἂς ἒλθουν χίλιοι ἀνεμοστρόβιλοι και τη σκεπή του ἂς ρίξουν κάτου.

Μη φοβηθεῖς το δέντρο , που ἃπλωσε τις ρίζες του βαθιά στο χῶμα, κι ἂς σπάσει την κορφή του ο ἂνεμος και τα πυκνά κλαδιά του ἀκόμα.

Μη φοβηθεῖς αὐτόν, που στήριξε στην Πίστη ἐπάνω την ἐλπίδα. Τον εἶδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ἀνίκητο τον εἶδα.

Ναι ὃλα αὐτά πού ζήσαμε τότε, μᾶς καλλιέργησαν πίστι και ἐλπιδα ! Μᾶς βοήθησαν τον καθ΄ἓναν μας να ρίξει βαθιά στην γῆ τις ρίζες του και να ἀντέχει δυνατούς ἀέρηδες !

Δεν μᾶς ἒκλεισαν μέσα σε θερμοκήπια για να ἀναπτύξουμε ἐπιπόλαιο ριζικό σύστημα πού θα διαλυθεῖ μαζί με το φυτό ἂν ὁ δυνατός ἀέρας σπάσει τά τζάμια…

Ἀλλά το μεγάλο πρόβλημα τοῦ δασκάλου ἦταν ὃτι ὃλοι θέλαμε να γίνουμε ἀεροπόροι… Γιατί ὃλοι ζητούσαμε να ἀπαγγείλουμε το ποίημα ὁ ἀεροπόρος πού ἦταν στο βιβλίο τῆς Β δημοτικοῦ, ὃταν ἒκλειναν τά σχολεῖα πάντα με το σχετικό θεατράκι.

Μέσα σ’αὐτό το κλῖμα, πέρναγαν τα καλοκαίρια πού τα διαδέχονταν οἱ χειμῶνες και πάει λέγοντας…

Σχολεῖο, παιχνίδι . Ξυπόλυτοι ὃλο το καλοκαῖρι με παπούτσια τον χειμῶνα και πάντα με κοντά ντρίλινα παντελονάκια.

Ἐγώ και οἱ περισσότεροι, φορέσαμε μακρύ παντελόνι στα δέκα πέντε μας χρόνια, ὃταν ἂρχιζαν στα πόδια να γίνωνται σκληρές οἱ τρίχες . Ἑνῶ ὁ Ρήγας φόρεσε ἀπό τις πρῶτες τάξεις τοῦ δημοτικοῦ ! - Τον εἶχε πολύ χαϊδεμένο ἡ μαμά του και μετά εὐτυχῶς την ἀντικατέστησε ἡ γυναῖκα του γιατί το χάδι για τον Ρήγα, εἶναι ἀδιαπταγμάτευτο …-

Ὃλα αὐτά, φαντάζουν ὃτι ἀπέχουν πολύ ἀπό την ἐποχή μας. Ἀκριβῶς για τον λόγο ὃτι ἡ ἐποχή μας ταυτίζεται με ραγδαῖες ἐξελήξεις.

Τότε δείναμε ἐξετάσεις για να πᾶμε στο γυμνάσιο, ἀφοῦ ἀφήναμε το δημοτικό.

Στο γυμνάσιο εἲχαμε αὐστηρότητα και τίποτε δεν θύμιζε τις σημερινές χῦμα καταστάσεις τῆς παιδείας μας.

Τά μαθήματα ἦσαν αὐστηρά φιλοσοφικά και ἡ πολιτεία ἒδινε ἒμφασι στην κλασσική παιδεία, στην σοβαρή σύγχρονη Ἑλληνική σκέψι και στα μαθηματικά.

Οἱ μαθητές και οἱ μαθήτριες, εἲχαμε ἑνιαία ἐμφάνισι. Πηλίκιο με την κουκουβάγια πού ἐθεωρεῖτο σύμβολο τῆς σοφίας για τά ἀγόρια και ὁμοιόμορφες σχολικές ποδιές για τά κορίτσια .

Ἐνδιέφερε την πολιτεία, να εἶναι οἱ μαθητές ὑπόδειγμα συμπεριφορᾶς στην κοινωνία. Μέσα σ’αύτό το κλῖμα που για τους ἐπιπόλαιους φαίνεται να καταδυναστεύωνται οἱ ἀτομικές ἐλευθερίες τῶν μαθητῶν, ἐδῶ ἀντίθετα αὐτές κατοχυρόνονταν διότι τα παιδιά προστατεύονταν από τον χειρότερο δυνάστη τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, τῆς ἀξιοπρέπειας και τῆς προσωπικότητας που τους ἒριξαν μετα . Δηλαδή, αύτό πού ὀνομάζουν μόδα και το ὁποῖο σύν τοῖς ἂλλοις, ἐπιβάρυνε οἰκονομικά τους γονεῖς .

Σκέψου να σκεφτώμασταν τι μόδα θα ἦταν το μοναδικο ντρίλινο παντελονάκι μας που τα ποιο εὒπορα παιδιά εἶχαν και δεύτερο για να ἀλλάζουν, ἑνῶ οἱ περισσότεροι γονεῖς εἶχαν ἓνα ἐφεδρικό για ὃλα τα παιδιά !

Θεωρῶ ὃτι εἶναι  μέγιστη ἀποτυχία το ἐκπαιδευτικό σύστημα πού άδυνατεῖ να ἐνισχύσει την προσωπικότητα τοῦ ἀτόμου και πού θέλει το ἂτομο ἀντιγραφέα και μιμητή φτηνῶν προτύπων τά ὁποῖα κάποιοι προωθοῦν στην κοινωνία με προφανῆ ἀλλά και με σκοτεινά ἀφανῆ συμφέροντα…

Λίγο ἂν κουνήσουμε το κεφάλι μας ἀπό την μοῦχλα πού συσσώρευσε ἡ ἀκινησία τοῦ πνεύματος ὃλα αύτα τά χρόνια τῆς κομματικῆς ἀκολασίας τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, θα καταλάβουμε πολλά ἀπό τά γιατί και εἰδικά σήμερα…

Ἀλλά ἐμεῖς πού θέρους τε και χειμῶνος διατελούσαμε φέροντες τά ἲδια φτωχά και ταπεινά ἱμάτια, δηλαδή ἓνα κοντό παντελονάκι ἀπό φθηνό ὓφασμα,  δεν νοιώθαμε να μᾶς βαραίνουν ψυχολογικά προβλήματα και δεν τρέχαμε σε ψυχιάτρους ….

Διαβάζαμε τον Τιμολέοντα Ἀμπελᾶ και νοιώθαμε ἀνώτερα αἰσθησιακά βιώματα που ὑπερκάλυπταν  τις σημερινές αἰσθησιακές ἀκρότητες  …

Για παράδειγμα, «ἡ γείτων»…

Και ἦτο ἡ γείτων, ξανθή λευκοχείτων
ἑστία χαρήτων, πλουσίων, ἀρρήτων
Και ἒλεγον φρήττων,
το μέτωπον πλήττων
ὦ εἲθε να ἦτο, ἡ γείτων ἀχείτων !....

Σ΄αὐτό το πνεῦμα τελειώσαμε τα σχολικά μας χρόνια, πήγαμε στον στρατό, δουλέψαμε μετά, ἀγοράσαμε μηχανάκι ἢ βέσπα πού ἦταν ποιο «κυριλέ» και τρέχαμε ἀνήσυχοι μέρα νύκτα, με ζέστες ἢ κρῦα, ἀπό παγίδα σε παγίδα, ἀπό δόκανο σε δόκανο…

Μέχρι το κοιμισμένο ἡφαίστειο στα Μέθανα, ἒφτασαν κάποιοι, ὂνομα και μη χωριό… Γιατί μᾶλλον ὃλες οἱ λάβες ἀσκοῦν ἀμοιβαία ἓλξι …

Ἀλλά,  ὃ,τι κάναμε στα πουλιά, τις κεφαλάρες, τώρα γύρισε πάνω μας… Θεία δίκη, ποτέ δεν ξεχνᾶ !..  Ὃλα τά βάζει στην ἀνάλογη τάξι και στον πρέποντα χρόνο !..

Διαλέγαμε πάντα, το ποιό πικάντικο δόλωμα …

Μέχρι πού ἓναν ἓναν, μᾶς ἒπιανε το δόκανο χωρίς να το καταλάβουμε και πού διέλυσε τις παρέες τῶν παιδικῶν μας χρόνων !

Αὐτό ὃμως πού δεν διέλυσε, εἶναι οἱ εἰκόνες ἀπό το τότε, ριζωμένες βαθιά στο εἶναι μας, ὃπως λέει και το ποίημα τοῦ ἀπόβλητου ἀπό την σημερινή παιδεία  Ἰωάννη Πολέμη που ἀνέφερα …

Παναγιώτης Δερματᾶς

Τότε , στόν ἒρανο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ ... Πάντως, τό  ἓνα ἀπό τα κορίτσια με τό μπλοκάκι στό χέρι δέν εἶναι δύσκολο να τό ἀναγνωρίσετε διότι ἀπό τότε, δέν τήν ἒχει κόψει τήν συνήθεια ...

Ἀνέμεσα μας ὁ δάσκαλος ὁ Θανάσης ὁ Δημάνης που ὑπῆρξε ἐνεργό μέλος σε ὃλες μας τίς πολιτιστικές ἐκδηλώσεις !

Στίς δύο τελευταῖες, οἱ νεολαῖοι λένε τα κάλαντα γιά τήν ὁμάδα . Ἡ Ἀφροδίτη ἐπιμένει να βοηθήσει με το τριγωνάκι, ἑνῶ γιά φόντο εἶναι ἁπλωμένα τά σώβρακα τοῦ παποῦ ...

ΓΥΜΝΑΣΙΟΠΑΙΔΕΣ !!!...

Γυμνασιόπαιδες ἒτος 1960 !

Ἡ συνήθεια ἦταν να πρωτοφορᾶμε  μακρύ παντελόνι μόλις κλείναμε τα 15 !

Φορούσαμε οἱ μαθητές το πιλίκιο με την κουκουβάγια που ἐθεωρεῖτο σύμβολο τῆς σοφίας στα ἀρχαῖα χρόνια και οἱ μαθήτριες ὁμοιόμορφα μπλέ φορέματα.

Ποιοί εἶναι οἱ εἰκονιζόμενοι ;...

Περιμένουμε ἀπαντήσεις  στα σχόλια τῶν ἀναγνωστῶν

...

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ !...

[34.6] ἔστι δὲ ὁδὸς ἔς Ἑρμιόνα ἐκ Τροιζῆνος κατὰ τὴν πέτραν ἣ πρότερον μὲν ἐκαλεῖτο Σθενίου Διὸς βωμός, μετὰ δὲ Θησέα ἀνελόμενον τὰ γνωρίσματα ὀνομάζουσιν οἱ νῦν Θησέως αὐτήν. κατὰ ταύτην οὖν τὴν πέτραν ἰοῦσιν ὀρεινὴν ὁδόν, ἔστι μὲν Ἀπόλλωνος ἐπίκλησιν Πλατανιστίου ναός, ἔστι δὲ Εἰλεοὶ χωρίον, ἐν δὲ αὐτῷ Δήμητρος καὶ Κόρης τῆς Δήμητρος ἱερά: τὰ δὲ πρὸς θάλασσαν ἐν ὅροις τῆς Ἑρμιονίδος ἱερὸν Δήμητρός ἐστιν ἐπίκλησιν Θερμασίας. [34.7] σταδίους δὲ ὀγδοήκοντα ἀπέχει μάλιστα ἄκρα Σκυλλαῖον ἀπὸ τῆς Νίσου καλουμένη θυγατρός.

Εἶναι απόσπασμα ἀπό το ἒργο"Ἑλλάδος περιήγησις" και το κεφάλαιο Κορινθιακά τοῦ Παυσανία . Που λέει στην νέα μας διάλεκτο :

Ὑπάρχει ὁδός ἀπό την Τροιζῆνα προς την Ἑρμιόνη στο μέρος τῆς πέτρας πού ἂλλοτε την ονόμαζαν βωμό τοῦ Σθενίου Διός , μετά ὃμως τά γνωστά ὃπου δηλαδή ὁ Θησέας την σήκωσε, οἱ τωρινοί την ὀνομαζουν πέτρα τοῦ Θησέως ,  σ αυτήν λοιπόν την περιοχή τῆς πέτρας, πορεύονται ὀρεινήν ὁδόν, στην ὁποία ὑπάρχει ναός για να έπικαλοῦνται τον Ἀπόλλωνα τον Πλατανιώτη, και ὑπάρχει χωριό πού ονομάζεται Εἱλεοί στο ὁποῖο ὑπάρχουν ἱερά τῆς Δήμητρας και τῆς Κόρης της. Πηγαίνοντας προς την θάλασσα στα ὀρεινά τῆς Ἑρμιονίδος , ὑπάρχει ναός τῆς Δήμητρος που την ἐπικαλοῦνται ὡς Θερμασία .... κλπ

Εἶναι δύσκολο να ἀποτυπώνεις γεωγρφικά,  ἀρχαία κείμενα.  Ἒτσι ἐδώ, με βάσι την λογική θα προσπαθήσουμε να ἀποτυπώσουμε στον χῶρο αὐτά που άναφέρει ὁ ἱστορικός.

Ἡ πέτρα τοῦ Θησέως, ἀναφέρεται καθαρά στην περιοχή τῆς Τροιζήνας.

Στην ὁρεινή ὃμως ὁδό ὃ,που ὑπάρχει το χωρίο τῶν Εἱλεῶν ὑπάρχει ὁ ναός του Ἀπόλλωνος του Πλατανιώτη. Δηλαδή ὁ ναός, βρίσκεται στον χῶρο τῶν Εἱλεῶν. 

Και ποιός εἶναι ὁ πιθανός ἀκριβής χῶρος ;

Δεξιά τοῦ ἀρχαίου κάστρου, ὑπάρχει το ἐξ ἲσου ἀρχαῖο πηγάδι ἡλικίας δύο και πλέον χιλιάδων ἐτῶν ἀπό το ὁποῖο πίναμε νερό μέχρι πρόσφατα. Πλατάνια σήμερα, δεν ὑπάρχουν πουθενά στην περιοχή. Τότε ὃμως ὑπῆρχαν γιατί το κλῖμα θα ἦταν διαφορετικό.

Ἂς σκεφτούμε πῶς διαμορφώθηκαν πολλά ἀρχαῖα πηγάδια ; Ἀρχικά ὑπῆρξε μία πηγή που με την παροδο τοῦ χρόνου λόγω τῶν προσχόσεων τοῦ ἐδάφους περιτοιχίστηκε και σιγά σιγά γινόταν πηγάδι. Σ'αυτό συνηγορεῖ ἐδῶ το γεγονός ὃτι ὁ πυθμένας τοῦ πηγαδιοῦ ἀποτελεῖται ἀπό μία πλάκα... Διότι ὃταν ἀνοίγεις πηγάδι δεν κλείνεις την προοπτική να το βαθύνεις στρώνοντας πλάκες στο βάθος του...

Ἐδῶ λοιπόν ὑπῆρχε πηγή και δίπλα ἀπό την πηγή, ὑπῆρχαν πλατάνια. Δεν πρέπει να εἶναι ἂσχετο το τελευταῖο ἀπομεινάρι μικρῆς κολώνας που ἦταν ἀκριβῶς στον δρόμο και την ὁποία φαίνεται ὃτι ξάφρισε κάποιος περαστικός...

Ὃσο για τά ἱερά τῆς Δήμητρας και τῆς κόρης δεν ξέρουμε που βρίσκονται... Ἲσως στην περιοχή που όνομάζεται "Ἃγιος Νικόλας" . Διότι πρίν χρόνια, εἶδα κάποια στοιχεῖα ἀρχαίου ναοῦ και διότι συνήθως οἱ Χριστιανικοί ναοί ἀπετέλεσαν συνέχεια τῶν ἀρχαίων.

Ἀλλά πᾶμε πάρα κάτω ... Λέει: πηγαίνοντας προς την θάλασσα, στα ὁρεινά τῆς Ἑρμιονίδος, -δεν λέει τῆς Ερμιόνης -, λέει ὁρεινά, δεν λέει στην παραλία,  ὑπάρχει ὁ ναός τῆς Θερμασίας Δήμητρος...

Ποιος εἶναι αὐτός ὁ ναός ;

Τά τελευταία του ἀπομεινάρια ,τά έξαφάνησε ἡ άνθρώπινη βαρβαρότητα στα τελευταῖα χρόνια . Ἦσαν δύο τεράστια δοκάρια, βάρους κάποιων τόνων και δύο στρογγυλές κολῶνες ἀρχαϊκοῦ ρυθμοῦ.

Οἱ κολῶνες ἦσαν ἀπό ἀσβεστόλιθο ἀλλά τά δοκάρια ἀπό ὑλικό πού δεν ὑπάρχει στην περιοχή μας.

(Αὐτα προς το παρόν...Ἂν τά ποῦμε ὃλα μαζί, θα κλείσει γρήγορα το ἱστολόγιο...)

Σε κάποια σημεῖα τα τείχη δηλώνουν κλασικούς χρόνους, σε κάποια ἆλλα εἶναι πολυγωνικά που σημαίνει άρχαϊκή ἐποχή.

Αὐτό εἶναι το πηγάδι πού ἀναφέρω... ηλικίας πλέον τῶν δύο χιλιάδων ἐτῶν !

ΓΙΟΡΤΗ ΚΡΑΣΙΟΥ . ΕΤΟΣ 1984 ....

Ἓνας αἰῶνας ἀπό τότε ...

Ἡ κοινωνία μας διατηρεί πάντα μία ἒμφυτη ζωντάνια και ὑπῆρξε πρωτοπόρα σε ὃλες τις εκδηλώσεις!

Τότε βέβαια είχαμε περισσότερο κόσμο, περισσότερη νεολαία και να σκεφτούμε ὃτι ὃταν λέγαμε γιορτή κρασιού ἐννοούσαμε κάτι σπάνιο... ὃπως στο Δαφνί ! Και γενικά, τέτοιες εκδηλώσεις γίνονταν σε ἐλλάχιστα μέρη στην Ἑλλάδα !

'|Ο

Ἡ παρουσία εἶναι πάντα οἰκογενειακή !  Φυσικά καί διαχρονική...

Ὃλοι ἐπί τῶ ἒργω...

Βέβαια και το ὂνομα Μούγιος , εἶναι διαχρονικό στις εκδηλώσεις ...

Πρωτοπόρος τοτε σε ὃλες τις ἐκδηλώσεις ! Και στά πολιτιστικά και στά ἒργα τῆς κοινότητας !

Τά κανάτια ἐδῶ μᾶς λένε κάτι ;  ....

Ὁ τότε νομάρχης κ.Θωμᾶς Μεταξᾶς με τον Στρατιωτικό διοικητή Τριπόλεως.

Τά γεμᾶτα χάρη και Ἑλληνική ὁμορφιά  κορίτσια πουλᾶνε λαχνούς και είσητήρια ...

Ἡ Δήμητρα ὑπῆρξε πάντα πρωτοπόρα σε ὃλες τις ἐκδηλώσεις ! Το μάθανε σε κάποια μακρινή κοινότητα και μᾶς την ἁρπάξανε....

Τώρα γιατί ἒλλειπε ἀπό τις φωτογραφίες ἡ μικρή ἀδελφή, ἦταν μωρό τότε ...

Νομίζω ὃτι οἱ ρόλοι ἦταν σωστά κατανεμημένοι ... Οἱ ποιο δυνατοί  ἐφοδιάζαν με κρασί τά βαρέλια.!

Ἦσαν απαραίτητες βέβαια και οἱ δημόσιες σχέσεις...Και για να δείξουμε ὃτι ἒχουμε πεῖρα σ' αὐτές,  σήμερα βάψαμε ἂσπρα τά μαλιά μας ...

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ...

Ὁ χάρτης τῆς ζωῆς και τῆς κοινωνίας ἒχει σκληρούς νόμους με κάποια βαθιά λογική πού ὁ ἂνθρωπος τοῦ μικρόκοσμου ἀδυνατεῖ να κατανοήσει και μπερδεύει την μικροτελεία τῆς ὑπάρξεως του με το σύμπαν !
Ἐδῶ, εἶναι φωτογραφίες ἀπό την παλιά καθημερινότητα τοῦ χωριοῦ .
Ποιος θυμάται τον Κυρ Γρηγόρη τον Σταυρόπουλο ἀπό το Ἂργος με την Κυρά Κατίνα πού εἶχαν γίνει μέλη τῆς τοπικῆς μας κοινωνίας ;

 .

ΤΟΤΕ ....

Ποῦ και ποιοί ;...

Εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖ πού εἶναι το μαγαζί τοῦ Ἀργύρη τοῦ Μπουγιούρα !

Περίπου το 1961 .

Ὀνόματα κατά σειρά ἀπό ἀριστερά: Γιῶργος Κονδύλης, Παναγιώτης Δερματάς, Χρῆστος Ἂκληρος, Κώστας Δεστές . 

ΚΑΠΟΤΕ Η ΤΟΤΕ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ...

Ἡ χορευτική ὁμάδα τοῦ χωριοῦ σε χορευτική ἐκδήλωσι στο τότε ξενοδοχεῖο Σκάρλετ, σημερινό "Ἑρμιόνη" το ἒτος 1978 .

Τότε εἲχαμε την μοναδική ὁμάδα  τοῦ εἲδους σε ὃλη την ἐπαρχία και ἀπό τις λίγες σε ὃλη την Ελλάδα !

Σήμερα ἀτονήσαμε; Δεν νομίζω . Ἁπλῶς βρισκόμαστε σ'αὐτήν την βαθιά κρίσι πού μαστίζει κάθε γωνιά τῆς χώρας ! Δηλαδή , ἒλλειψι νεολαίας, ἀσταθεια εργασίας, ἀνεπαρκές μεροκάματο  !

Διότι παλιά, στην ἐποχή τῆς γενιᾶς μας, στο δημοτικό τοῦ χωριοῦ φοιτούσαμε περίπου ἑκατό παιδια, χώρια αὐτά που  πήγαιναν σχολεῖο στο Μεταλλεῖο !

Τότε είχαμε μπροστά μας ὁράματα για μέλλον, στοιχεῖα πού στέρησαν ἀπό τις σημερινές γενιές.

Στήν ἐποχή τῆς γενιᾶς τῶν σημερινῶν τριανταπεντάριδων και σαραντάρηδων, φοιτοῦσαν 70 παιδιά !

Σήμερα πόσα ;...

Μην ξεχνάμε ὃτι στην σημερινή ἐποχή τῶν τεράτων τῆς πολιτικῆς τά ὁποία πολλοί ἒχουν έρωτευτεῖ, τα παιδιά αποτελοῦν τεκμήριο εἰσοδήματος !!!...

Ἂν εξακολουθήσουμε αὐτή τήν πορεία θα ἀποδειχθοῦμε ἡ ποιό ἒκφυλη γενιά που πέρασε ποτέ ἀπό τον κόσμο ... Ἡ γενιά πού για το μικροσυμφέρον της ἐπικροτεῖ ἢ ἁπλῶς ἀποδέχεται με ἀπάθεια καταστάσεις ἐπιθανάτιες !