Λόγω τής σημερινής επετείου, ο νούς μας πάει σ΄αυτούς που πολέμησαν και έκαναν το έππος του 1940. .
Ανάμεσα σ΄αυτούς, ήταν και ο πατέρας μου ο Δημήτριος Δερματάς, ο οποίος βρέθηκε στο ορεινό πυροβολικό.
Είχε διοικητή τόν ήρωα Κωστάκη ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες στρατιωτικές επιτυχίες.
Το ορεινό πυροβολικό, σύμφωνα με τίς αφηγήσεις τού πατέρα μου, έδωσε καίριο πλήγμα στις εχθρικές δυνάμεις. Ενεργούσαν από βουνό σε βουνό μετακινούμενοι όλη την νύκτα.
Όλη αυτή η δράσις, είχε ως αποτέλεσμα να υποφέρουν από ταλαιπορεία καί πείνα, άνθρωποι καί ζώα.
Είχαν τέτοια αφοσίωσι στό ζώο του ο καθ΄ένας, ώστε πρώτα να φροντίζουν για τήν τροφή του καί μετα για τον εαυτόν τους!
Κάποια μέρα λοιπόν χαμένοι στα βουνά, είχαν κοντά μία βδομάδα χωρίς φαγητό, μόνον μέ νερό!
Τόν πατέρα μου τόν έπιασε πυρετός. Πάνω στήν κάψα, σκεπτόταν μόνον το μουλάρι πού είχε χρεωθεί γιά τήν μεταφορά τού κανονιού!
Αλλά τό ζώο έψαχνε για χορταράκι και ο πατέρας μου γεμάτος αγωνία γιά το ζώο!
Ήταν στην περιοχή τής Χειμάρας.
Ψάχνοντας για το ζώο, φθάνει σε ένα παλιό βυζαντινό μοναστήρι που είχε το όνομά του . Τόν Άγιο Δημήτριο .
Εκεί, βρίσκει τήν μονάδα ανεφοδιασμού. Τούς λέει, ψάχνω γιά τό ζώο μου...
Τού απαντούν. Τό ζώο σου είναι καλά, εσύ δέν είσαι.
Καί του γεμίζουν τήν καραβάνα με κονιάκ. Τού δίνουν καί δύο χούφτες σταφίδες.Αυτό ήταν το μοναδικό φαγητό πού είχαν !
Μόλις έφαγε τίς σταφίδες, ήπιε και το κονιάκ, αμέσως έπεσε ο πυρετός! Αισθάνθηκε περδίκι, τους χαιρέτισε καί 'εφυγε τρέχοντας να βρεί τό μουλάρι του!
Αυτοί τόν παρώτρυναν να μείνει ακόμη για να συνέλθη καλλύτερα.
Είχε απομακρυνθεί περί τα εκατο μέτρα από τον τόπο. Οπότε ξαφνικά, ακούει ένα σμήνος από Ιταλικά αεροπλάνα τα οποία αδειάζουν το φορτείο στο μοναστήρι!
Μία τεράστια 'εκκρηξις ! Έπεσε κάτω καί 'εβαλε τα χέρια πάνω από το κεφάλι του.
Πέτρες, ξύλα και κεραμύδια, περνούσαν από πάνω του δημιουργώντας κόλασι η οποία τού έδωσε τήν αίσθησι ότι ήταν ατέλειωτος χρόνος !
Μετά από κάποια ώρα, αναρωτιόταν αν ζούσε ή αν ήταν πεθαμένος !
Προσπαθούσε να σηκωθεί αλλά τα πόδια του δεν τον συγκρατούσαν ! Έτσι περπατούσε στα τέσσερα γιά κάποιον χρόνο !
Στό τέλος, κατάφερε να βρεί το μουλάρι του ! Κατάφερε να πάει στον τόπο πού ήταν το μοναστήρι, ο Άγιος Δημήτρης και εκεί δέν βρήκε παρά ένα τεράστιο λάκο γεμάτο νερά !
Οι στρατιώτες που πρίν λίγο τού είχαν δώσει νά φάει, είχαν όλοι εξαϋλωθεί !
Αυτή ήταν η ιστορία πού περισσότερο θυμάμαι από όσες μού είχε διηγηθεί !
Σκέπτομαι λοιπόν πόσο μεγάλες οι θυσίες ολόκληρου λαού οι οποίες αναρωτιέμαι αν έπιασαν τόπο βλέποντας τον σημερινό Έλληνα να νομίζει ότι όλοι οι αιώνες εργάστηκαν γιά το τομάρι του το οποίο φυλάει σκανδαλωδώς και γεμάτος ύβρι, από τα χρέη που του αναλογούν !
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΕΡΜΑΤΑΣ
